Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie

Zabijam się na raty i zmuszam do wyrozumiałości dla tych, którzy nie mogą zrozumieć, że wcale nie chcę umierać.

Jestem czysta i smutna. Zaczynam od nowa, ja pierdolę, kolejna runda. Znowu "nie, dziękuję, nie piję alkoholu".
Nie biorę narkotyków.
Nie dziękuję.

Ja, on i narkotyki

Mój chłopak przedawkował.

Odratowany.
Ja też w sumie już brałam.

I tylko gdzieś z tyłu głowy wciąż słyszę Crystal Castles z dzwonka nieprzytomnego kolesia na SORze. I modlę się, żeby moje życie nie zamieniło się znów w film. Ten telefon dzwonił ciągle.

- Pani też ćpała?
- Nie.
- Zawsze tak mówicie.

Telefon dzwoni po raz kolejny.

Cisza.

Znowu dzwoni.

Cisza.

Dzwoni. Popierdolony kawałek.

nie sraj do własnego talerza

nerwica lękowa | znowu leki, znowu te same | żegnaj, mary jane i żegnaj depresjo

histeria

Dziwnie jest w takim miejscu spotkać swój rysunek z 2010. Nie podejrzewałaś, maleńka, że drogi będą się tak krzyżować i przyjdzie ci z nadzieją patrzeć na tę samą tabliczkę, którą pięć lat wcześniej pomazałaś.

Odstawienie neuroleptyków po dwóch i pół roku to jakiś koszmar. Napady paniki to jakiś koszmar. Wszystko jest takie, wszystko to koszmar. Marzę o szpitalnym łóżku i spokoju.